Aardhuisweg - Vaassen
Vanmorgen weer om zes uur vertrokken. Eerst de ene auto in Vaassen parkeren en daarna door naar de Aardhuisweg. We nemen een kop koffie en gaan op stap. We steken de weg over en komen langs een flink stuk bos met, staand en liggend, dood hout. Zo hier en daar zien we overal de paddenstoelen alweer welig tieren. Als we uit het bos komen en het zandpad volgen zien we rechts van ons het heideveld. Volgens een bordje blijkt dat een rustgebied te zijn. Als we het pad een paar honderd gevolgd hebben zien we in de verte een roedel edelherten. Gelukkig kunnen we de dieren met de verrekijker wat "dichter bij" halen. We hebben alle tijd om uitgebreid te kijken.
We lopen weer verder en komen uit in Hoog Soeren. Daar staat Paula ons al op te wachten, na een begroeting gaan we verder. Ze is vandaag wat stilletjes. We lopen richting de Spaanse kappen. Onderweg passeren we het Ruitersgat, een diepe met water gevulde leemput. We zijn blij dat het overdag is en geen nacht! Al pratend komt Erik met de ontboezeming dat hij het doel mist. Manneneigen of niet maar . . . je wilt ergens heen. Het is natuurlijk een heel ander pad dan gebruikelijk. Het Pieterpad loopt van Pieterburen naar Maastricht en dat is dit niet. Al pratend zijn we het wel met elkaar eens dat het veel hetzelfde is. De weidsheid van Nederland, dorpjes, riviertjes enz kom je hier niet tegen. En we besluiten dan ook dat we met dit pad stoppen en wat nieuws zoeken. Bij de handwijzer gaan we rechtsaf. Als gauw komen we langs een erg vreemde combinatie, Een geweldige, eeuwenoude, eik. Ervoor staat een vlakke steen met het opschrift Gerritsboompje. Zo rond 1750 is de eik geplant door Peter Gerrits. Hij was richter van de Wieselse Mark. De boom fungeerde waarschijnlijk als grensboom van een perceel eikenhakhout. Het loopt tegen koffietijd. Volgens de kaart moeten we aan het eind van dit pad een hut krijgen. Een mooie plaats om de koffie te drinken. De hut (Het hutje van Fennema of stoeltje) komt in zicht . . . er staan twee fietsen voor. We ontmoeten twee mannen met moutainbikes en knopen een praatje met hen aan. Inmiddels gaan de bekers rond en wordt gevraagd of de heren fietser ook zin in een bakkie hebben. Dat is niet tegen dovemansoren gezegd. En het leuke is dat we weer van elkaar kunnen leren, zo leert de één dat het Pieterpad niet bij Elburg langs gaat en leert de ander dat je altijd een mes bij je moet hebben. Na de koffie en de koek stappen onze gasten weer op en gaan wij aan het eind van de weg rechtsaf.
Na een tijdje komen we bij de bosrand aan. Rechts van ons, graslanden en akkers. Af en toe en erg smal pad tussen twee akkers. Een mooie afwissening.
Zo tegen Vaassen aan kom we een groot aantal sprengen tegen. Het industriële landschap van de 16e en 17e eeuw. Destijds werden tientallen watermolens op die manier aangedreven.
Zols hierboven al even aangehaald. We stoppen met het Veluwe Zwerfpad en zoeken een nieuwe uitdaging. Want we blijven lopen!
