. . . hebben jullie ook zin in een kopje koffie . . .

Aardhuisweg - Vaassen

Vanmorgen weer om zes uur vertrokken. Eerst de ene auto in Vaassen parkeren en daarna door naar de Aardhuisweg. We nemen een kop koffie en gaan op stap. We steken de weg over en komen langs een flink stuk bos met, staand en liggend, dood hout. Zo hier en daar zien we overal de paddenstoelen alweer welig tieren. Als we uit het bos komen en het zandpad volgen zien we rechts van ons het heideveld. Volgens een bordje blijkt dat een rustgebied te zijn. Als we het pad een paar honderd gevolgd hebben zien we in de verte een roedel edelherten. Gelukkig kunnen we de dieren met de verrekijker wat "dichter bij" halen. We hebben alle tijd om uitgebreid te kijken.

 

 

 

 

We lopen weer verder en komen uit in Hoog Soeren. Daar staat Paula ons al op te wachten, na een begroeting gaan we verder. Ze is vandaag wat stilletjes. We lopen richting de Spaanse kappen. Onderweg passeren we het Ruitersgat, een diepe met water gevulde leemput. We zijn blij dat het overdag is en geen nacht! Al pratend komt Erik met de ontboezeming dat hij het doel mist. Manneneigen of niet maar . . . je wilt ergens heen. Het is natuurlijk een heel ander pad dan gebruikelijk. Het Pieterpad loopt van Pieterburen naar Maastricht en dat is dit niet. Al pratend zijn we het wel met elkaar eens dat het veel hetzelfde is. De weidsheid van Nederland, dorpjes, riviertjes enz kom je hier niet tegen. En we besluiten dan ook dat we met dit pad stoppen en wat nieuws zoeken. Bij de handwijzer gaan we rechtsaf. Als gauw komen we langs een erg vreemde combinatie, Een geweldige, eeuwenoude, eik. Ervoor staat een vlakke steen met het opschrift Gerritsboompje. Zo rond 1750 is de eik geplant door Peter Gerrits. Hij was richter van de Wieselse Mark. De boom fungeerde waarschijnlijk als grensboom van een perceel eikenhakhout. Het loopt tegen koffietijd. Volgens de kaart moeten we aan het eind van dit pad een hut krijgen. Een mooie plaats om de koffie te drinken. De hut (Het hutje van Fennema of stoeltje) komt in zicht . . .  er staan twee fietsen voor. We ontmoeten twee mannen met moutainbikes en knopen een praatje met hen aan. Inmiddels gaan de bekers rond en wordt gevraagd of de heren fietser ook zin in een bakkie hebben. Dat is niet tegen dovemansoren gezegd. En het leuke is dat we weer van elkaar kunnen leren, zo leert de één dat het Pieterpad niet bij Elburg langs gaat en leert de ander dat je altijd een mes bij je moet hebben. Na de koffie en de koek stappen onze gasten weer op en gaan wij aan het eind van de weg rechtsaf.

Na een tijdje komen we bij de bosrand aan. Rechts van ons, graslanden en akkers. Af en toe en erg smal pad tussen twee akkers. Een mooie afwissening.

Zo tegen Vaassen aan kom we een groot aantal sprengen tegen. Het industriële landschap van de 16e en 17e eeuw. Destijds werden tientallen watermolens op die manier aangedreven.

Zols hierboven al even aangehaald. We stoppen met het Veluwe Zwerfpad en zoeken een nieuwe uitdaging. Want we blijven lopen!

Er wordt gecontroleerd . . . .

Elspeet - Aardhuisweg

De beloftes zijn: een mooie zonnige dag. Toch is het frisjes en zit de lucht dicht als we Elspeet uit lopen. Het blijft grijs. Na het dorp  lopen we langs de weiden en heide. Aan de horizon liggen de huisjes van de Kleine Kolonie. Dan steken we het Elspeeterveld over.  Het is een afwisselende route. We zijn niet de eerste die hier voorbij gekomen zijn. De krant is al bezorgd. Opvallend aan deze streek is dat ieder een bovengrondse gastank heeft. Al gauw komen we in het bos uit. Het is heerlijk in het bos, overal jong groen.

We komen weer bij een heideveld, het Houtdorperveld. Het is eigendom van de gemeente Ermelo en werd tot 1995 verhuurd als militair oefenterrein. Via de Paleisweg lopen we Garderen binnen. Als we bij de grote ronde stenen molen komen zien we dat de grote deuren open staan. We gaan een kijkje nemen. De smalle trap op naar boven, een over de stelling, die 3 meter 90 boven de straat ligt,  en nemen zo de omgeving in ons op. We nemen de trap naar de volgende verdieping. Dit is de maalzolder. De molen is als zodanig ook nog in gebruik. We lezen in het logboek van de molenaar dat hij afgelopen donderdag gerst gemalen en afgeleverd heeft. We dalen de smalle trapjes af en gaan verder met de tocht. De zon breekt nu helemaal door.  Terwijl we verder gaan zien we de molenaar de kap kruien. Langzaam komt die steeds meer in de wind te staan. 

We lopen over het fietspad wat een ware snelweg blijkt te zijn. We moeten oppassen en steeds aan de kant voor grote groepen wielrenners. Op de Goudberg, die bij het landgoed 't Sol hoort drinken we een kop koffie. Vanaf de stenen berg hebben we een mooi uitzicht over de Garderense Enk en zien we in de verte dat de wieken van de molen draaien. Bij de zandwinning (1982) langs naar het Garderense veld dat nog steeds als militair terrein in gebruik is. Brede zandpaden en diepe sporen. Het enige activiteit die wij bespeuren is de aanwezigheid van het rode leger bosmieren. Verder een algehele stilte. Bij het Uddeler meer komen we op een windstille vlakte - de Uddelerschans - waar we even de benen strekken en heerlijk van het zonnetje genieten. Een klein meer op een bijzondere plek. Zo midden op de Veluwe en 24 meter boven het zeeniveau! Klik op de link om er meer over te lezen. De resten van de hunneschans zijn zo rond 900 na Christus opgeworpen. Als we weg willen gaan treffen we twee andere wandelaar. We knopen even een gesprek aan en het blijkt dat het de route controleurs zijn. Leuk om in de elf jaar die we nu gelopen hebben daadwerkelijk te ervaren dat we als wandelaars niet aan ons lot overgelaten worden.

We lopen nu in één vrijwel rechte streep naar de parkeerplaats waar de auto staat. Over het Uddelsche Buurtveld en de Bieze. We houden de zandweg aan. Beide zijden van de weg worden gemarkeerd door rijen paaltjes. En duidelijke borden om daar niet te lopen. Het veld wordt door de explosieven opruimingsdienst schoongemaakt. Toch weer een veilig gevoel.

In haar kamerjas . . . .

Nieuw Milligen - Elspeet

Gisteren lieten de regenbuien mij nog wat in het ongewisse. Voor vandaag echter, zo hoorde ik dat vanmorgen, was er een prachtige dag voorspeld. We hebben die ook gekregen. Het is nog donker als we de tweede auto parkeren maar na de koffiestart trekt dat al gauw weg. De grond is nog nat van gisteren en enigszins "glijdend" gaan we van start. We lopen langs het Kootwijker veen. Het meer ligt zo'n 40 meter boven NAP en is een levend stuk hoogveen. De ondergrond dateert uit de ijstijd en is een korst van ijzeroxide waarop zich een dikke laag veen gevormd heeft.

We horen duidelijk het verkeer op de snelweg en als we even later over de Asselse heide lopen valt ook het drukke treinverkeer op. Langzaam verdwijnt de dagelijkse drukte naar de achtergrond en genieten we van de stilte en de verlatenheid van het kroondomein. Ook het dorp Hoog Soeren baadt in die rust. Het dorp zonder straatnamen en alleen huisnummers ligt midden in de kroondomeinen. Als we het dorp uitlopen staat Paula daar in haar kamerjas. Een stevige dame die ons geen blik waardig keurt.

We lopen onder de geweldig beuken door. De bossen zijn in 1684 aangekocht door stadhouder Willem III. Voorbij de Echoput wandelen we Kroondomein Het Loo op. De kloot wordt opgediept uit de rugzak van Erik. Voor ons ligt een mooi zandpad dat uitermate geschikt is voor het klootschieten.

Rechts van ons is het ruitergat en als we bij de Spaanse Kap komen, slaan we links af richting Elspeet. De weg is recht en erg lang. Langs de Kroeze eik en over de Hooge Duvel bereiken we Elspeet waar de auto staat. We halen eerst de andere auto op en drinken daarna bij Kees nog een lekker kopje koffie. Dank je Kees!